வேர்கள் நோக்கும் காலம்...

Fly...

குடும்ப விளக்கு 

"அதிர்ந்திடும் இளமைப் போதில்

ஆவன அறங்கள் செய்து

முதிர்ந்திடும் பருவந்தன்னில்

மக்கட்கு முடியைச் சூட்டி

எதிர்ந்திடும் துன்பமேதும்

இல்லாமல் மக்கள், பேரர்

வதிந்திடல் கண்டு நெஞ்சு

மகிழ்வதே வாழ்வின் வீடு"

              - புரட்சிக் கவிஞர் பாவேந்தர்                                     பாரதிதாசன் 

பாவேந்தரின் பாடல் வரிகள் முதுமை வாழ்வின் உன்னதங்களை உலகிற்குச் சொல்கிறது. 

வாழ்வின் தேடல்களின் வழி பயணப்பட்டு கிட்டிய வரை கண்டுணர்ந்து இறுதியில் எல்லோரும் ஏறி அமர்ந்துகொள்ளும் பேருந்து முதுமை. சிறுபிராயங்களில்  நான் என் அண்ணனுடனும்,  தம்பியுடனும் எங்கள் வீட்டு  முதுமை காண மிக்கேல் பட்டணம் செல்வது வழக்கம். மே மாதம் முதல்வாரத்தில் எங்கள் பயணம் அமையும். துவக்கத்தில் அம்மா எங்களுடன் வருவார். பிறகு 'வெத்தலப் பேட்ட' யில் 'SNR' - ல்  அமரவைத்து   நடத்துனரிடம் சொல்லிவிட்டு குச்சிமிட்டாய், குருவி ரொட்டியெல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்து 'டாட்டா' காட்டிச் சென்று விடுவார். நடத்துனர் பேருந்தில் எங்களைக் கடந்து நீந்துகையில் ஒரு பார்வை பார்த்துக் கடப்பார். சில கடத்தல்களில் கொய்யாப்பழங்களையோ, வெள்ளரிக்காய்களையோ எங்கள் மடிகளில் தவழ விட்டுக் கடப்பார். 'அண்ணே! பிள்ளைகளைப் பத்திரமா ஊர்ல விட்றுங்க' - என்ற எங்கள் அம்மாவின் ஒற்றை வார்த்தைகளுக்குத் தான் அவரின் இத்தனை அலப்பறைகளும். 'அன்பு அளப்பறியது' - என்பதை உணர்ந்த தருணங்கள் அவை. நாங்கள் காக்கா கடி கடித்து பற்களால் மாவரைத்தபடி பயணிப்போம். நாங்கள் மட்டுமல்ல. இன்னும் சிலரும் அப்படித்தான் பயணிப்பார்கள்.

எங்களின் மிக்கேல் பட்டண வருகை கடிதம் வாயிலாக  பத்து நாட்களுக்கு முன்னமே எங்கள்  அம்மாச்சிக்கு தெரிவிக்கப்படும். 

பத்துநாட்களுக்குள் அம்மாச்சி தடல்புடலாகத் தயாராகிவிடுவார். முள்ளு முருங்கையிடம், அவரைப்பந்தலிடம், நுங்கு வண்டிகளிடம் நாங்கள் வரவிருக்கும் தகவல் சொல்லுவார். மிக்கேல் பட்டணத்துத் தங்கம் 'சந்தியா மடம்' கண்மாய்க்கு காற்றைத் தூதனுப்பி தகவல் சொல்லுவார். அம்மாச்சியின் பழைய சீலை கிழிபட்டு மூன்று 'கௌபீனங்கள்' (கோவணங்கள்) தயாராகும். வீட்டின் தாழ்வார ஓட்டில் கசிந்து படரும் புகை, காற்றுவழிக் கலந்து அம்மாச்சி தயார் செய்யும் தின்பண்டங்களின் வாசனைகளை, எண்ணிக்கைகளை  ஒளிவு மறைவில்லாமல் பக்கத்து வீடுகளுக்குக் கடத்தும்.

" என்ன சொர்ணாத்தா மெர்சி மக்க வர்றாகளா?"

விசாரிப்புகள் பலப்படும். 

      'அதிதூதர் மிக்கேல் சம்மனசு'  தேவாலய உபதேசியார் (ஆலயத்தில் ஊழியம் செய்பவர்) எங்கள் அம்மாச்சியிடம் 'படவாஸ். வர்றானுங்களா? வரட்டும். பூசை சமயத்துல பேசட்டும். இருக்கு அவனுங்களுக்குப் பூசை. போன தடவ வந்தப்ப செப மந்திரங்கள படிச்சிட்டு வரச் சொன்னேன். இந்த மொற பார்ப்போம்'- என்று முஷ்டிமடக்கி தயாராவார். (நாங்கள்லாம் அப்பவே அப்புடி ! இப்ப சொல்லவா வேணும்) எங்களைப் பொறுத்தவரை அச்சமயத்தில்  உபதேசியார் எங்களுக்கு நம்பியாராகத் தான் தெரிவார். அவரின் முகம் இன்றும் புதிதாக வரைந்த ஓவியம் போல ஈர்ப்புடனும் வண்ணம் காயாமலும் மனசுக்குள் ஈரத்துடன் இருக்கிறது.  

எங்களின் வயதொத்த  சில குசும்பர்களும் அங்கு இருப்பார்கள். எங்கள் 'டிரவுசர்' சட்டைகளைக் கிண்டலடிப்பார்கள். டவுசர்ல போஸ்ட் பாக்ஸ் போட்றலாமா?' என்பார்கள். பட்டப் பெயர்கள் வைத்துக் கூப்பிடுவார்கள்.

நாங்கள் அம்மாச்சியிடம் புகார் மனு கொடுப்போம். அம்மாச்சி சிரித்தபடி 'கொசப்பயலுக இங்குன வரட்டும். முதுகுல டின்னு கட்டுறேன்' என்பார். குறைந்தது பத்து அல்லது  பதினைந்து நாட்களாவது ஊரில் நாங்கள் 'டேரா' போடுவோம். டின்கள் கணக்கில் வைக்கப்படும். நாங்கள் ஊர் விட்டுக் கிளம்பும் நாளில் அம்மாச்சி அனைத்து டின்களையும் காந்திக் கணக்கில் எழுதிவிடுவார். டின்னுக்கு சொந்தக்கார குசும்புக்காரர்கள் நாங்கள் ஊரை விட்டுக் கிளம்பும் நாளில் கதாநாயகர்களாகி பாசத்துடன் வழி அனுப்பி வைப்பார்கள். 'மறுக்க வாங்கடா...'- என்பார்கள். 'பின்னே பாசம் இருக்காதா? என்ன!...' அவர்களுக்கு மே மாதப் பொழுது போக்கே நாங்கள் தான். எங்களுக்கும் நன்றாய்ப் பொழுது போகும். 

இதோ... நன்றாய்ப் பொழுதுகள் கடக்க மதுரை கடந்து மிக்கேல் பட்டணம் வந்து விட்டோம். 

அம்மாச்சியும் 'நான் ரெடி. நீங்க ரெடியா?' ... என்றபடி படிய வாரி         ' Salt & pepper look'- ல் வந்து மிக்கேல் பட்டணப் பேருந்து நிறுத்தத்தில் எங்களுக்காகக் காத்திருப்பார். 

தற்சமயம் என் மனம் உங்களைச் சந்திக்க அடுத்த பதிவு வரை என்னைக் காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டு சிறகடிக்கிறது. 

  உங்களின் சிறகுகள் விரிந்து மனப்பறவை தன் வேர்கள் படர்ந்த மரம் நோக்கி மண் நோக்கிப் பறக்கலாம். பறக்கட்டும்... 

மனம் பறவையாகும்... 

மனம் கொத்தும். 

பழம் நினைவுகள் உண்ணும்! 

பறக்கும்... 

                        Irudhy. a 

'SNR' வேர் வழிப் பயணம்-5

                            Fly...

           (  Have your cup of tea ) 

                         - - - ☕ - - -

'திருப்பாச்சேத்தி'-யை நோக்கி 'SNR' வேகமெடுத்தது. கொஞ்சம் கரடுமுரடான சாலையில் 'SNR' கங்காருவைப் போல  குதித்துக்குதித்துப் பயணித்தது. அமர்ந்து பயணிப்பவர்களின் மனநிலையும், நின்று கொண்டு பயணிப்பவர்களின் மனநிலையும் வெவ்வேறானவை. நிற்பவர்களின் கண்கள் பெரும்பாலும் அமர்ந்திருப்பவர்களை நோக்கியே இருக்கும். இருக்கை எப்பொழுதும் வசீகரமானது. அதனாலோ என்னவோ காலந்தோறும் இருக்கைச் சண்டைகள் நம்மைக் கைப்பிடித்தபடியே வீரநடை போட்டுத் தொடர்கின்றன. 

   - - - - - 'நிற்கிறவுகள்ல திருப்பாச்சியில இறங்கறவுக இருந்தா நகந்து முன்னுக்குப் போயிருங்க. டிக்கெட்டுப் போடாதவுக 

போட்டுக்கங்க'- நடத்துனரின் குரல் பேருந்துக்குள் ஒலித்தபடியே இருந்தது.  ஆசிரியப் பெருமக்களுக்குப் பிறகு அதிகம் தொண்டைத் தண்ணீர் தீரக் கத்திக் கொண்டிருப்பவர்கள் பேருந்து நடத்துனர்களாகத்தான் 

இருக்க முடியும். இப்பொழுது கொஞ்சம் மாறியிருக்கிறது.  பேருந்து ஓட்டுனர்களோ மழைக் காலங்களில்  சாலையோரங்களில்

 ' இது பள்ளம்' என்று காட்ட நட்டுவைத்த கம்பு போல அமர்ந்திருப்பார்கள். 

        ஓட்டுனர்களின் மனநிலையை  'கார்' ஓட்டக் கற்றுக்கொண்ட பின் என்னால் உணரமுடிந்தது. வண்டியில் பூட்டிய குதிரை போலத்தான் ஓட்டுனர்கள். சக்தியின் குறியீடு குதிரை என்பது நாம் அறிந்தது.  அமர்ந்த நிலையில் உள்ள குதிரையை இதுவரை நான் கண்டதே இல்லை. குதிரைக்கு   

உ றக்கம் கூட நின்ற நிலையில் தான். உட்கார்ந்திருக்கும் குதிரையை யாரேனும் கண்டிருந்தால் சொல்லுங்கள். ஓட்டுனர்களின் மனம் குதிரைக்கு ஒப்பானது. சிறுபிராயத்தில் 'மிக்கேல் பட்டணம்' செல்லும் பொழுதெல்லாம் நான் கண்ட ஒரு விஷயம் ஆச்சர்யப்பட வைக்கும். காரணம் அப்பொழுது கிராமங்களுக்குப் பயணிக்கும் பேருந்துகளின் ஓட்டுனர்களும், நடத்துனர்களும் கிராமத்து மக்களின் குடும்ப உறுப்பினர்களைப் போலவே நடந்துகொள்வார்கள். கிராமத்து மக்களும் அப்படித்தான் அவர்களை எண்ணுவார்கள். 

இப்பதிவில் இந்த விஷயங்களை உங்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ளக் காரணம் சில தினங்களுக்கு முன் 'சன்' செய்திகளில்   ஒரு செய்தியைப் பார்த்தேன். 

       'பேருந்துப் போக்குவரத்து இல்லாத ஓர் ஊர் முதன்முதலாக பேருந்துப் போக்குவரத்து வசதியைப் பெற்றது'- என்ற செய்தி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஊர் பெயர் சொல்லியிருப்பார்கள். நான் கவனிக்கவில்லை. காலம் நவீனத்துவமாக மாறிக்கொண்டிருக்கும் சூழலிலும் ஓர் ஊர் இப்பொழுது தான் பேருந்து வசதியை அனுபவிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறது. இன்னும் இது போல நிறைய குக்கிராமங்கள் இருக்கலாம். அங்கெல்லாம் பேருந்துப் போக்குவரவுகள் வேர்களின் தாகம் தீர்க்கும் 

நதியாகப் பரவிப் பயணிக்கட்டும். 

சமீபத்தில் வெளியான இயக்குனர் மாரிசெல்வராஜ் அவர்களின் 'கர்ணன்' திரைப்படக் கதைக்கருவும் பேருந்து வசதியற்ற ஒரு கிராமத்தைப் பற்றியதாகவே இருந்தது. இதனூடே வர்க்க ரீதியான விஷயங்களும் பேசும் பொருளாக இருந்தது. சிறப்பான படம். பார்க்காதவர்கள் பாருங்கள். 

 

'SNR' திருப்பாச்சியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. 

இறைவன் படைப்பில் ஒவ்வொன்றுக்கும் ஓர் அர்த்தம் இருக்கிறதைப் போலவே ஒவ்வோர் 

ஊருக்கும் சில தனித்துவங்களும் பெருமைகளும் உள்ளன. இதில் சிறப்பு என்னவென்றால் ஊரின் பெருமைமிகு விஷயங்களில் உணவு முக்கியப்பங்கு வகிக்கிறது. இதற்குப் பின்னரே மற்ற அடையாளங்கள் பிடிபடுகிறது. 

திருநெல்வேலி என்றால் 'அல்வா', 

        மணப்பாறை 'முறுக்கு',                             பழநி 'பஞ்சாமிர்தம்' 

       கும்பகோணம் 'வெற்றிலை' 

                 திருப்பதி 'லட்டு' 

             - எனப் பட்டியலிட்டுக் கொண்டே போகலாம். 

             மதுரைக்கு நிறைய அடையாளங்கள் உண்டு. உணவைப் பொறுத்தவரை வானத்து நட்சத்திரங்கள் போல அளவிட  முடியா சிறப்புகள் உண்டு.

இருப்பினும் திண்டுக்கல்லுக்குப் 'பூட்டுப்' போல மதுரைக்கு 'மல்லி' எனும் அடையாளம் முக்கியத்துவம் பெற்றுவிட்டது. 

'ஆரியக்கூத்தாடி என்றாலும் காரியத்தில் கண்ணாயிரு' 

          - என்கிறது 'Mind voice'. திருப்பாச்சிக்கு  வருகிறேன். 

திருப்பாச்சி என்றதும் பெரும்பாலும் எல்லோரது மனதிலும் அரிவாள் தான் மையமிட்டு நிற்கிறது. 

           அரிவாளுக்குப் பெயர் போன திருப்பாச்சிக்காரர்கள் மீது

 ' கோவக்கார மனுஷங்க' - என்கிற பொதுப்பார்வை இருந்தாலும் அரிவாள் மட்டுமல்ல  அறிவால் சிறந்த மனிதர்களும், வெள்ளந்தியான உள்ளம் கொண்டவர்களும் திருப்பாச்சேத்தி யில் இருக்கிறார்கள் என்பதே உண்மை.

      நான் கோபக்காரன் என்றே பெயரெடுத்தவன். மூக்கின் சுவாசம் போல கோபமும் என் மூக்கு நுனியில் வாசம் செய்துகொண்டே இருக்கும். நீங்கள் எப்படி? என்று தெரியாது. அவசியமற்ற இடங்களில் கொட்டும் கோபம் தரிசுநிலங்களில் விழுந்த மழையாகும். கோபம் அளவறிந்து இடும் உப்பைப் போன்று இருந்தால் சாரத்துடன் இருக்கும். இப்பொழுதெல்லாம் சாரத்துடன் தான் இருக்கிறேன். இருப்பினும், 

    'கோவம் இருக்குற இடத்துல தான் குணம் இருக்கும்' - என்று முன்னோர்கள் முன்னர் சொல்லியதும், 

      'ரௌத்திரம் பழகு' - என்ற மீசைக்கவி பாரதியின் வரிகளும் மனதிற்குள் நிழலிடுகின்றன.                   

        'SNR' திருப்பாச்சேத்திக்குள் நுழைந்தது. 

           திருப்பாச்சிக்குப் பின் பச்சேரி. பச்சேரிக்குப் பின் மிக்கேல் பட்டணம் தான். 

 நிழலின் அருமையை வெயிலில்  தான் உணரமுடியும் என்பதை மிக்கேல் பட்டணத்து மக்கள் நன்கு  அறிவார்கள்.

          வெயில் விளையாடிக் களைத்த மண்ணில் கருவேல மரங்களும், கரும்புக்காடுகளும், கொடிக்கால் வேர்களும் பரவிப் படர்ந்த மிக்கேல் பட்டணத்திற்குள் பயணிக்கலாம். பறக்கலாம். 

 மனம்கொத்தும் பறவை பழம் நினைவுகள் உண்ணும்.

பறக்கும்...

                              

                          Irudhy. A

Next post after one week. Please wait and support. 

Thanks  all for being with me... 

     

  

 

   

விரிந்த புத்தகம்... மனம்... சிறகு!

Fly...

Tea break accelerate  mind and restarts everything after tea... 

தேநீர் இடைவேளை என்பது அடுத்த செயலுக்கான தொடக்கம். 

'Tea Break' brakes frustrations...

Open books looks like a bird!

திறந்த புத்தகம் சிறகு விரித்த பறவையாகும்!...

Habit of reading mustbe a part of  our life... 

 கடந்த பதிவு அளவில் சற்று நீண்டுவிட்டதோ? என்று தோன்றியது. அதனாலேயே தொடர்ந்து 'SNR' பயணத்தை தொடங்கிவிடாமல் கொஞ்சம் 'brake' போடலாம் என்று   தோன்றியது. வண்டி 'வெத்தலப் பேட்டயில்' புறப்பட்டதோடு பதிவை நிறுத்தினேன். அதற்கான காரணத்தைச் சொல்ல வேண்டும். என் பதிவுகளைத் தொடர்ந்து கண்ணுற்று எனக்கு உற்சாகம் கொடுக்கும் உங்களை எந்த அளவிலும் சோர்வடைய வைத்துவிடக் கூடாது என்பதில் கவனத்தோடு இருக்கிறேன். இருப்பேன். என் பதிவைக் கண்ணுறும் பொழுது உங்களின் அற்புதமான நேரத்தை கொடுக்கிறீர்கள். நீங்கள் தரும் ஒவ்வொரு நொடிகளையும் விதைப்பவனின் விதைமணி போல மனக்கூட்டுக்குள் பத்திரப்படுத்துகிறேன்.   

காட்சிப்பதிவுகள் நம்மை 'ஆக்டபஸ்' உயிரினம் போல தன் அநேகக் கரங்களால் வளைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. இச்சூழலில் வாசிப்பு என்பது அரிதாகிவிட்டது. என்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கிறேன். 

'வீட்டுக்கு ஒரு மரம் வளர்ப்போம்' - என்பது போல... 

ஒவ்வொருவரும் ஒரு 'YouTube channel' வைத்திருக்கிறார்கள். ஏராளமாக 'பகிர்' என்ற வேண்டுகோளோடு குறும்பதிவுகள் வந்த வண்ணம் உள்ளன.வீட்டுக் 'காலிங்பெல்' அழுத்துவதுபோல  நானும் பார்த்துவிட்டு மணிப்பொத்தானை அழுத்திவிடுவேன். யாரையும் புண்படுத்தும் எண்ணம் நிச்சயமாக எனக்கு இல்லை. நிதர்சனம் இது. நீங்களும் இந்த அனுபவத்தைக் கடந்திருக்கலாம். 'கெட்டதிலும் நல்லது'-என்பது போல ஆறுதலாக நல்ல பதிவுகளைத் தருகிற 

ந(ண்)பர்களும் இருக்கிறார்கள். மறுக்கமுடியாது. நானும் விரைவில் 'காலிங்பெல்' மாட்டலாம் என்றிருக்கிறேன். மணிப்பொத்தானை மறவாமல் அழுத்தி விடுங்கள். நானும் உங்களில் ஒருவன் தானே...

சரி எழுத்துக்களத்திற்கு வந்து விடுகிறேன். 

 முட்களுக்கு மத்தியில் இருந்தாலும் ரோஜாவை ரசிப்பது போல ரசனையோடுதான் எதனையும் அணுகவேண்டியிருக்கிறது. அதனால் எழுத்துக்கள் மிகுந்துவிடாமல் எழுத எத்தனிக்கிறேன். 

' மணிரத்னம் படம் மாதிரி சுருக்குனு எழுதுப்பா'-என்று யாரேனும் சொல்லிவிட்டால் குழந்தைபோல தரையில் கைகாலை அசைத்து அழவேண்டியதாகிவிடும். அப்படி என்னை நான் நினைத்துப் பார்ப்பேன். 'செம காமெடியாக' இருக்கும். 'இவ்வளவும் பேசிப்புட்டு 

 இந்தப் பதிவ இப்புடி நீட்டுனா எப்புடி. சரியில்லையே'- என்று யாரேனும் எண்ணலாம். தவறில்லை.

       எழுத்துலகின் விடியல் அழகானது. இதை நீங்கள் அறிவீர்கள். அதனாலேயே என்னைப் போன்ற கற்றுக்குட்டியின் 'குட்டி ஸ்டோரிகளையும்' வாசித்து உற்சாகம் அளிக்கிறீர்கள். உங்கள் அனைவரையும் மதிக்கிறேன். இந்தப்பதிவின் முடிவாக ஒன்றைச் சொல்லிவிடுகிறேன். அப்பொழுது தான் என் அடுத்தபதிவிற்கு நல்ல தொடக்கத்தைக் கொடுக்கும். 

ஓடும் அல்லது நிற்கும் ஒரு படப்பதிவு அதைக் கண்ணுறும் நம் மனதிற்குள் எந்தக் கற்பனைகளையும் ஓடவிடாது. உதாரணமாக ராஜா கதை எடுப்பவர் ராஜாவை ஒப்பனையோடு அங்க அசைவுகளோடு படம் பிடித்து நம் கண்முன் காண்பித்துவிடுகிறார். இதில் என் கற்பனைக்கு இடமில்லை. ஆனால் 'ஒரு ஊர்ல ஒரு ராஜா இருந்தாரு' என்ற எழுத்துக்களை வாசிக்கும் போது என் மனதில் ஒரு ராஜா உடைவாளோடு குதிரையில் இருப்பார். இன்னொருவர் மனதில் அந்த ராஜா சிம்மாசனத்தில் அழகுப்பதுமைகள் மயில்தோகை விசிற அமர்க்களமாக அமர்ந்திருப்பார். இப்படி ஒவ்வொருவர் மனதிலும் ஒரு ராஜா உருவாகி பட்டையைக் கிளப்புவார். அதுதான் எழுத்துக்களின் வலிமை. வாசிப்புலகின் உன்னதம்.எழுத்துக்களை வாசிக்கலாம். எழுத்துலகில் வசிக்கலாம். புத்துணர்ச்சி பெற எழுத்துலகில் சுத்தமான (ஆக்ஸிஜன்) உயிர்க்காற்று உண்டு. என் எழுத்துக்களையே விரும்புகிற நீங்கள் எழுத்துலக ஜாம்பவான்களின் எழுத்துக்களை வாசித்துப் பாருங்கள்.எல்லைகளற்ற கற்பனை வெளிகளில் மனப்பறவை சிறகு விரிக்கும். உங்களில்  நிறைய பேருக்கு வாசிப்புப் பழக்கம் இருக்கலாம். வாழ்த்துக்கள்...

குறிப்பு

விருந்து இலையில் வைக்கும் ஊறுகாய் போல  என் எழுத்துக்களுக்கு தேவையான இடங்களில் புகைப்படங்களை பயன்படுத்துகிறேன்.முடிந்த வரை நானே கிறுக்குகிறேன். சிறகின் அழகே அதன் சிரத்தை தானே! அதனால் சிரம் எடுக்கிறேன். மற்றபடி உங்கள் கற்பனைக்கு சிறகாக என் எழுத்துக்கள் இருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்கிறேன். 

அடுத்து விரைவில் மிக்கேல் பட்டணம் பறக்கலாம். 

மனம்  பறவையாகும்! 

பறக்கும்...  

                      irudhy.a

        

'SNR' வேர் வழிப் பயணம் பயணம்- 1

Fly...

            T---Tradition...

                E------Emotion...

                    A------ Adiction...

                        LL is Well...

Thanks to All  for Being with me... 

        நிழலாகத் தொடரும் தேநீரை, பருகும் பானமாக மட்டும் நான் எண்ணுவதில்லை. தேநீர் ஒரு குறியீடு. இக் குறியீட்டுக்குள் கூடு கட்டும் ஊர்க்குருவி நான். என்னைப் போல் பலர் இருக்கலாம்.  சந்திப்புகளின் கூடாரம் தேநீர். சந்திப்புகள் மாறிக்கொண்டே இருக்கலாம். ஆனால், தேநீர் எப்பொழுதும் நீளும் வானில் தொடர்ந்து வரும் நிலாப் போல உலா வந்துகொண்டே இருக்கும். ஒவ்வொரு உலாவிலும் ஒரு திருவிழாவின் குதூகலம் இருக்கும். தேநீர்  பானம் மட்டுமல்ல. உணர்வு, கலாச்சாரம், நாகரீகம் எல்லாம் கொண்டது. பிறநாட்டுத் தலைவர்கள், முக்கியப் பிரமுகர்களின் சந்திப்புகள் எல்லாம் பெரும்பாலும் தேநீர் விருந்திலிருந்து தான் தொடங்குகிறது. 

          Tea - Good starter like 

                               sachin Tendulkar ... 

          Tea - successful finisher like                                              M. S. Dhoni... 

           'சரி சரி...  இப்பொழுது தேநீர் கதை எப்படி தொடங்கப் போகிறது? அதைச் சொன்னால் நல்லது...' என்கிற குரல் என் காதுகளில் விழுகிறது. என்ன சொல்லலாம் என யோசிக்கையில் தேநீர் குறித்த கதைகள் (கதையான நிஜம்) ஒரே நேர்கோட்டில் இல்லாமல் முன் பின் மாறி மாறி நகரவைக்கும் படத் தொகுப்பு போல மனம் முன்னும் பின்னும் மாறி மாறிப் பறக்கிறது. இப்பொழுது என் மனம் சிறுபிராயத்துக்குள் பயணிக்கிறது. அன்று நான் அறிந்த தேநீர் சுவை தான் இப் பயணத்தின் நினைவுச் சிறகை விரிக்க காரணமாகவும் அமைகிறது. மனதின் வேகம் மணிக்கு இத்தனை கிலோமீட்டர்! என்று எவராலும் வரையறுக்க முடியாது.

பழம் நினைவுகள் உண்ணும்... 

             மனப்பறவை

1980-களின் மையத்தில் இருக்கிறது. 

அது ஒரு பொற்காலம்!... 

(GOLDEN DAYS)

இடம்-மதுரை 

மே மாதம்

                    - "வெத்தலப் பேட்ட"... 

             வெயில் சூடேறி ஜனநெருக்கடி மிகுந்திருந்த பகற்பொழுது. நேரம் காலை 

9 லிருந்து 10.30 க்குள் இருக்கலாம். நான் எனது அண்ணனுடனும், தம்பியுடனும் 'SNR' பேருந்துக்குள் அமர்ந்திருக்கிறேன்.

          மேமாதம் பிறந்துவிட்டால் வெயிலோடு விளையாடி... வெயிலோடு உறவாடிக் களிக்க சொந்த ஊர் கிளம்பி விடுவோம். இன்றைய தலைமுறைகளுக்கு?....    ' கொஞ்சம் கஷ்டம். அதுக்கெல்லாம் வாய்ப்பில்ல ராஜா'- என்கிற குரல் ஓங்கி ஒலிக்கிறது. கொரோனா காலத்தில் சிறு பிள்ளைகளின் உலகம் கைகளுக்குள் அடங்கும் கைப்பேசியில் தான் விடிகிறது. முடிகிறது. இதில் 'online class'  வேறு. என் மகனுடன் சமீப காலமாக நான் அமர்கிறேன். ஒன்றும் புரிவதில்லை. மகன் திட்டுவான். அம்மா correct - ஆ சொல்லுவாங்க. உங்களுக்கு ஒண்ணும் தெரியல'-என்கிறான். உண்மை தான். 

சரி தெரிந்து கொள்ளலாம் என்று அவன் எதிரில் இருந்தபடி கைப்பேசியின்   

'லென்சுக்குள்' வந்து விடாமல்   கைப்பேசியின் எல்லைக்கு வெளியே இருந்தபடி கிணற்றுக்குள் இருக்கும் சிங்கத்தை பார்த்த கதையாக எட்டிப்பார்ப்பேன். இன்றைய குழந்தைகளுக்கு

'ONLINE CLASS' எடுக்கும் ஆசிரியப் பெருமக்கள் உண்மையில் சிங்கங்கள் தான்.  என் பள்ளிப்பருவத்தில் நான்' OUT OF CLASS'-ல் தான் இருப்பேன். நான்  ஒரு Out Standing Student- ஆக்கும். வைகைப்புயல் வடிவேலுவின் 'முடியல' டயலாக் தான் ஞாபகத்திற்கு வருகிறது.                         பேருந்துக்குள் ஏறியதை மறந்து  ஏதேதோ பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன். என் இருக்கைக்குப் பின் கோழிச்சத்தம். எட்டிப் பார்த்தால் கால்கள் கட்டப்பட்ட நாட்டுக்கோழிகள் இருக்கையில் இருந்தன. அப்பொழுது கறிக்கோழிகள் (பிராய்லர்) கிடையாது. நாட்டுக்கோழிகள்  வீடுகளில் கறிக்காகவும் முட்டைக்காகவும் வளர்க்கப்பட்டன. கோழிவாங்கி வந்தவுடன்  காலில் கயிறு கட்டி இரண்டு நாட்கள் வாசலில் தான் அதன் எல்லா சகவாசமும் இருக்கும்படி பார்த்துக் கொள்வார்கள். 'ஏரியா' சேவல்கள் 'யாரது? புதிய வரவோ!' என்பது போல் பார்த்துவிட்டு கொண்டைத்தலையை   ஆட்டிக்கொண்டே போவார்கள். (படவா ராஸ்கல்ஸ்...) மூன்றாம் நாள் கால்கட்டு விடுவிக்கப்படும். மாயமிட்டது போல வீட்டைச்  சரியாக அடையாளம் கண்டுகொண்டு கோழி தானாக வந்து விடும். சில சமயம் வெளிக் கிளம்பிய கோழியார் பொழுது சாய்ந்தும் வீடு வராமல் இருந்தால் நாம் தான் கோழியாரின் தோழர்களிடமிருந்து பிரித்து நம் கைகளை அணை கட்டியபடி கோழி 'Rhymes' (பக்... பக்... பக்) பாடியபடி அழைத்துவர வேண்டியிருக்கும். எனக்கு இந்த அனுபவங்கள் ஏராளம் உண்டு. அது ஒரு கனாக் காலம். 

                  ' SNR'  புறப்படத் தயாரானது. எனக்குப் பின் இருந்த கோழிகள் 'owner' - க்கு இடம் கொடுத்துவிட்டு மஞ்சப் பைகளுக்குள் அடங்கின. பேருந்துக்குள் அரை டிக்கெட், முழு டிக்கெட் பேரங்கள் நடந்துமுடிய பேருந்துக்குள் நடக்க முடியாதபடி கூட்டம் முண்டியடிக்கும். நடத்துனர் ஜன்னல் வழியே தலையை நீட்டி எதிரில் பிளாட்பாரக் கடையில் தேநீர் உறிஞ்சிக் கொண்டிருந்த பேருந்து ஓட்டுனரை கைதட்டி சமிக்ஞை காட்ட ஓட்டுனர் அங்கிருந்தபடியே கையால் பேருந்தின் மேல் பாகத்தை சுட்டிக் காட்டினார். 

       'எவ்வளவு நேரம்பா சரக்க ஏத்துவீங்க.' - என்று கத்தியபடி நடத்துனர் கீழிறங்க பேருந்தின் மேலே ஒரு பண்டக சாலையே ஏறி இருக்கும். பல்வேறு களேபரங்களுக்கு இடையில் 'SNR' விழிகளை உருட்டி ஒர் இரைச்சலோடு 'Titanic ' கப்பல் போன்று ஆரவாரத்தோடு புறப்பட்டது. என்னோடு நீங்களும் பயணத்தில் இணைந்து கொள்ளுங்கள். முழு டிக்கெட் தான். சில்லறை இருக்கட்டும். நம்மிடம் சில்லறை இல்லாவிடில் நடத்துனரிடம்  சில்லறை கிடைப்பது நமக்கு குதிரைக் கொம்பாகிவிடும். 'அப்பறம் தர்றேன்' என்பார். எப்பொழுது தருவார் என்று கணிக்க முடியாது. சில்லறை வாங்கும் வரை நம் பயணத்தை ரசிக்கமுடியாது. அவரையே பார்த்தபடி வரவேண்டியதாகிவிடும். சில்லறை ரொம்ப  முக்கியம். 

                     'SNR' எந்த ஊருக்குப் போகிறது?எவ்வளவு நேரம் பயணம்? என்ற எந்த விவரமும் சொல்லாமல் அழைத்தால் எப்படி? என்று கேட்பது எனக்குப் புரிகிறது.சொல்கிறேன். 

                      ஒரு முக்கியமான விஷயம்.  முகக் கவசம் தேவையில்லை.  முகக்கவசம் துறந்து நம் வசம் இருக்கும் மனதால் பயணிக்கலாம். மனதிற்கு ஏது கவசம்! அகம் எனும் கூடு விட்டு புறத்தே சிறகு விரிக்கலாம். பறக்கலாம்... 

செல்லும் இடம் 

                         மிக்கேல் பட்டணம்.... 

வழித்தடங்கள்- 

       திருப்புவனம், திருப்பாச்சேத்தி,  பச்சேரி. 

                  வண்டி பத்து நிமிடம்               கண்டிப்பாக நிற்கும். 

தேநீர் நிறுத்தம் நிச்சயம் உண்டு. 

                பயணம் தொடரும்.... 

மனம்கொத்திப் பறவை  மனம்கொத்தும்! 

பழம் நினைவுகள் உண்ணும்.                                    பறக்கும்...

                                     

                                              irudhy a.