அது ஒரு வெயிற்காலம்...

Fly...

புனித மிக்கேல் அதிதூதரின் சிறகுகளின் அரவணைப்பில் 

செட்டைகள் தட்டி கண் விழிக்கும் சேய்ப்பறவையாக மிக்கேல் பட்டணத்தின் பொழுதுகள் புலரும்... 

 அது ஒரு வெயிற்காலம்... 

அதிதூதரின் பெயரைக் கொண்டது எனது கிராமம். அதிதூதர் எப்பொழுதும் எனக்கு மட்டுமல்ல. நம்புகிற அனைவருக்கும் அடைக்கலப் பறவையாகி  தீமைகள்  ஏதும் சிறைப்பிடிக்காதபடி சிறகுகள் விரித்துப் பறந்து வந்து தன் செட்டைகளுக்குள் அரவணைத்துக் கொள்வார். இது நிதர்சனம். இதற்கு இருத்தலின் சாட்சியாக நான் ஜீவிக்கிறேன். இதை நான் ஒரு சாட்சியமாகவே பகிர்கிறேன். நான் எனது வாழ்வின் விளையாட்டுக் களத்தில் இரண்டாவது 'இன்னிங்ஸ்' விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறேன். முதல் 'இன்னிங்ஸ்' முடிந்து விளையாட்டைத் தொடரமுடியாமல் போக இருந்த ஒரு சூழலில் இருந்து மீண்டு  மீண்டும் தொடர்ந்து களத்தில் இருக்கிறேன். வெற்றி, தோல்விகள் பற்றி எப்பொழுதும் கவலைகள் கொண்டதில்லை. வாழ்க்கை வாழ்தலில் இருக்கிறது. வான் பறக்கும் பறவை இதை அனுதினமும் என் மனசுக்குள் விதைத்துக் கொண்டே பறக்கிறது. 

பறவையின் வாழ்வு பறத்தலில் இருக்கிறது. 

நான் சாட்சியாக மாறியதன் சூழல் பகிர்கிறேன். 

சொல்லுதல் உண்மை

2012-ஆம் ஆண்டின் நல்ல வெயிற்காலத்தில் ஏப்ரல் என்று நினைக்கிறேன். 'தனியார் தொலைக்காட்சியின் திரைப்பிரபலங்களின்

 விருதுகள் வழங்கும் நிகழ்ச்சிக்காக தொடர் பயணமாக சென்னையில் இருந்து கன்னியாகுமரி வரை தொலைக்காட்சிக் குழுவினரோடு   பயணமானேன். ஒரு வாகனம் புதியது. அரங்க மேடை போல வடிவம் மாற்றப்பட்ட  இவ்வாகனம் சந்தித்த முதல் நிகழ்ச்சியே அது தான். 

2012-ஆம் ஆண்டில் வெளியான தமிழ்த் திரைப்படங்களில் அறிமுகமான நட்சத்திரங்களில் (various category) சிறந்த மூவரை மக்கள் வாக்களித்து

தேர்ந்தெடுக்கும் நிகழ்ச்சியாக  அந்நிகழ்ச்சி அமைந்தது. 

பகல் முழுக்க பயணம். மக்கள் சந்திப்பு, வாக்கெடுப்பு என ஒவ்வொரு நாளும் திருவிழாவாகவே பொழுதுகள் கடந்தன. மாலை 6 மணிக்குள் படப்பதிவுகளை முடித்துக் கொண்டு அடுத்த ஊருக்குப் பயணமாவோம். அங்கு தங்கல். இரவு முடிவதற்குள் சென்று விடுவோம். விடிந்தவுடன் கிளம்பிவிடுவோம். மாலை 6 வரை மக்கள் சந்திப்பு நடக்கும். இப்படியே 12நாட்கள் கடந்தது. திருவிழாவில் தொலைந்துபோன சிறுவன் போல உடல் அழுது ஆர்ப்பரிக்கும். இருப்பினும் பிடித்த வேலையைச் செய்கிற பொழுது மனம் எப்பொழுதும் ஒரு பறவையாகும்.

'அதோ அந்தப் பறவை போல வாழவேண்டும்' 

 சில பறவை இனங்கள் கால மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப தன்னைத் தகவமைத்துக் கொள்ள வெவ்வேறு இடங்களுக்கு வெகு தொலைவுகள் சிறகு தட்டிப் பறந்தே கடக்கும். ஆயினும் பறவையின் சிறகுகள் ஒரு போதும் தளர்வதில்லை. பறவை பறந்து கொண்டே இருக்கும். நான் என்னைப் பெருமைப்படுத்திக் கொள்ள இதைச் சொல்லவில்லை. வேலை என்று வந்துவிட்டால் நான் அதில் தீவிரமாவேன். உணவு, தூக்கம் மறுதலிப்பேன். தேநீர் மட்டும் எடுத்துக்கொள்வேன். தேநீர் உண்ணும் தேனீ நான். இன்றுவரை அப்படித்தான். என்னைப் போல தன் வேலைகளில் தீவிரமாகப் பலர் இருக்கலாம். 

என் போன்ற துறை சார்ந்தவர்களுக்கு அமையும் ஒவ்வொரு வேலையும் அமையப்பெற்ற இன்னொரு வாழ்வு போன்றது. நிச்சயமற்ற சூழல் எப்பொழுதும் சாளரத்தின் வழி நம் விழிகள் பார்த்தே அமர்ந்திருக்கும். 

சம்பவம் நடந்தது! 

        தொடர் பயணம் முடிந்து அதே இரவில் திருநெல்வேலியில் அல்வா பார்சல்களும் எங்கள் வாகனங்களில் ஏறிக்கொள்ள 

 சென்னை புறப்பட்டோம்.  மனம் ஏனோ எனக்கு சஞ்சலமாகவே இருந்தது. என் நண்பர்  "நீங்க வேணும்னா 'rushes' (exposed tapes) எடுத்துக்கிட்டு பஸ்ல போறீங்களா? நாளைக்கு 'evening editing' இருக்கு" என்றார். இருப்பினும் நான் உடன்படாமல் உடன் வந்தவர்களுடன் தான் சென்னை செல்வேன் என்று அவர்களுடனே பயணப்பட்டேன். வாகன ஓட்டுநர் நண்பர்  கொஞ்சம் களைப்பாக இருந்ததைப் பார்த்து கொஞ்சம் தூங்குங்கள். பிறகு செல்லலாம் என்றேன். காட்டுவழியில் ஓர் ஓரமாக வாகனம் நிறுத்தப்பட்டது. நான் மட்டும் வாகனத்தை விட்டு இறங்கி தனித்து நின்றபடி சூழல் குறித்து யோசித்தேன். பிரார்த்தனை செய்தேன். 

     "கால்கள் கல்லில் மோதாதபடிக்கு தூதர்கள் தங்கள் சிறகுகளால் தாங்கிக் கொள்வார்கள்" 

     - எனும் வேதாகம வசனத்தை தியானித்தேன். எதுவும் நடக்காமல் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள் என்று விண்ணப்பம் செய்யவில்லை. புறச்சூழல்கள் நாம் எதிர்பார்க்காத ஒன்றைச் சில சமயங்களில் நிகழ்த்திவிடும். தவிர்க்க முடியாதவைகள் 

புறச்சூ(சு)ழல்கள். "எது நடந்தாலும்

' jesus' உங்கள் தூதர்களை  உடன் இருக்கச் சொல்லுங்கள்' என்று சொல்லிவிட்டு எப்பொழுதும் நான் ஆதர்சமாக நினைக்கும் அதிதூதரிடம் " எங்கள் பயணத்தில் உடன் வாருங்கள்" என்றபடி வாகனத்தில் ஏறிப் புறப்பட்டேன். 

அதிகாலை 4.30மணி இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். பயணத்தில் பெரும்பாலும் நான் உறங்குவதில்லை. மீண்டும் ஒரு தேநீர் நிறுத்தம் முடித்து பயணம் தொடங்கிய சில மணிகளில் ஒரு நீளமான 'கண்டெய்னரை' கடந்தபோது ஒரு நொடி வாகனம் 'கண்டெய்னரின்' சக்கரத்தினை ஒட்டிச் சட்டென விலகியது. நான் ஓட்டுநர் நண்பரைப் பார்த்தேன். கவனம் என்றேன். அடுத்த பத்து நிமிடங்களில் எங்கள் வாகனம் இடம் வலமாக கபடி ஆடி எதிர்ப்பட்ட தடுப்பு வேலிகளில் மோதியபடி தறிகெட்டு ஓடியது. முன் 'டயர்' வெடிக்க வாகனம் 'ஸ்கூபா டைவ்' அடித்துத் தலைகீழாகத் திரும்பி தரையில் சில அடி தூரம் சறுக்கல் விளையாட்டு விளையாடி இறுதியில் ரங்க ராட்டிணம் சுற்றி தலைகீழாக நின்றது. தலைகீழாகக் கிடக்கும் கரப்பான்பூச்சி எழுந்து கொள்ள முயற்சிக்குமே அப்படித்தான் நாங்கள் 

முயன்றோம் . வாகனத்தின் பெருமூச்சு புகையாகக் கசிய ஆரம்பித்தது. இந்த அத்தனை விதிவிளையாட்டுக்களையும் என் கண்கள் கண்டன.  வாகனம் தலைகீழாகக் கவிழ்ந்தபொழுது எங்கள் தலை ஏன் எதிலும் மோதவில்லை. அதிதூதர் தாங்கி இருக்கிறார். உடன் தங்கி இருந்திருக்கிறார். இதுவே உண்மை. விசுவசிக்கிறேன். சறுக்கித் தரை தேய்த்து தலைகீழாக வாகனம் பயணித்து நின்றபோது நான் முழங்காலிட்டபடி இருந்தேன். 

  வெளியே செல்ல கதவைத் திறக்க கதவு திறக்கவில்லை. பின் இருக்கையில் இருந்த நண்பர் அவரது கதவைத் திறந்து வந்து என் பக்கத்து கண்ணாடியை உடைக்க நான் வெளியேறினேன். அவ்விதமே பின் இருந்த மற்ற இருவரும் வெளியேறினர். ஒருவருக்கு பின் குதிங்கால் நரம்பில் பெரிய அடி. இன்னொருவருக்கு கைகளிலும் கன்னங்களிலும் சிராய்ப்புகள். ஓட்டுநர் நண்பர் நிலையை விளக்க விரும்பவில்லை. சில பல சர்ஜரிகள் செய்யப்பட்டன. எனக்கு முழங்காலில், முழங்கையில் கண்ணாடிச் சில்லுகள் குத்திய காயங்கள். அவ்வளவே. நான் இருந்த பகுதி என் தலைப்பகுதி வரை நசுங்கி அதோடு நின்று ஒரு குகை போல இருந்தது. மருத்துவமனையில் 'முன் இருந்தவர் என்ன ஆனார்?' - என்று என்னிடம் கேட்டார்கள். நான் 'நான் தான் முன் இருந்தேன்' என்றேன். ஆச்சரியப்பட்டார்கள். எல்லாம் கடந்தது. 

இதில் இன்னமும் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருப்பது எது தெரியுமா? 

நாங்கள் அனைவரும் உயிரிழப்பின்றி தப்பினோம். விபத்து நடந்து நாங்கள் வாகனத்தை விட்டு வெளியேறும் வரை எங்களைக் கடந்தோ எங்களுக்கு எதிரிலோ எந்த வாகனமும் கடக்கவில்லை. 

இப்படிக்கும் விபத்து நடந்த இடம் வாகனங்கள் பறக்கும் திருச்சி பாடலூர் தேசிய நெடுஞ்சாலை அது. 

இந்த நிமிடம் வரை நான் அதிதூதர் எங்கள் உடன் இருந்ததாகவே விசுவசிக்கிறேன். 

மனித இயல்பில் தவறுகள் நிகழ்ந்தாலும் கடவுளை விசுவசித்தால் எதுவும் கடக்கலாம் என்பதை உணர்ந்த தருணங்கள் அவை. வடிவங்களில் வேறு வேறாக தெய்வங்கள் இருக்கலாம். ஆனால் விசுவசித்தல் ஒன்றே. 

இந்த சம்பவத்தைப் பகிரக் காரணம் மிக்கேல் பட்டணத்தின் பாட்டுடைத் தலைவன் அதிதூதர் புனித மிக்கேல் சம்மனசே காரணம். 

             புனித மிக்கேல் அதிதூதர்

... 

பதிவுடைத் தலைவனைப் பற்றி எனது சாட்சியத்துடன் பகிர்ந்து விட்டேன். உங்கள் மனசுக்குள்ளும்

ஒரு  கடவுளர் உருக்கொண்டிருக்கலாம்.

"சிக்கெனப் பிடித்தேன் உன்னை" - என்று மாணிக்கவாசகர் பாடியது போல பிடித்த கடவுளை சிக்கெனப் பிடித்துக் கொள்ளுங்கள். கொடிய 'கொரோனா' கூட ஒன்றும் செய்யாது.

(குறிப்பு. தவறுக்கு மன்னிக்கவும். முன்னர் திருநாவுக்கரசர் என பதிவிட்டிருந்தேன். சந்தேகத்தின் அடிப்படையில் மீண்டும் படித்தபோது மாணிக்க வாசகர் என்பதை அறிந்து தற்போது சரியாகப் பதிவிட்டிருக்கிறேன்) 

         Have your cup of Green tea... 

இனி மிக்கேல் பட்டணத்தின் வாழ்வியலை வடம் பிடித்து இழுக்கிறேன். காத்திருக்கிறேன். கண்ணுறுங்கள்... 

மிக்கேல் பட்டணத்துத் தேர் நகரும்.

 

மனப்பறவை பறக்கும்...

மனம் கொத்தும்!

பறக்கும்...

                 

Irudhy. A

முதுமை...

Fly...

உங்களுடன் ஒரு நிமிடம்... 

இந்த ஒரு நிமிடம் என் பதிவைக் கண்ணுற நீங்கள் எனக்காகத் தரும் நிமிடங்களுக்குள் சேராது. புரட்டாசி மாதச் சலுகையாக இந்த ஒரு நிமிடத்தை கூடுதலாகத் தர வேண்டி தாழ்மையுடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன். 

One minute begins... 

இந்தப் பதிவில் மிக்கேல் பட்டணத்தைப் பற்றி நான் சொல்லுவேன் என்று நினைத்திருப்பீர்கள். மன்னிக்கவும். அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன். 

"'அப்புடியா ? ... விஷயம் அப்புடிப்போகுதா! சர்தான். அப்ப

 ' next meet panrane'-னு வாசிக்காம போயிடாதீங்க. தீபாவளிக்கு முந்தைய இரவு  எப்படி சுவாரஸ்யம் சேர்க்குமோ அதுபோலத்தான் இப்பதிவும் அடுத்த பதிவிற்கான தொடக்கம்.  நான் என் கதைகளை மட்டும் மையப்படுத்தி சொல்வதில்லை. அதனோடு தொடர்புடைய மற்ற விஷயங்களையும் உங்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன். நீங்களும் விரும்புவீர்கள் என நம்புகிறேன்.

 

மனம் விரும்புதே.... 

   " தனிமை கண்டதுண்டு... 

அதிலே சாரம் இருக்குதம்மா!" 

            -மகாகவி பாரதியாரின் 

 வரிகளுக்குள் ஏதோ ஓர் உணர்வு புதைந்து கிடக்கிறது. கம்பிகளுக்கு ஊடாக கடக்கும் கண் அறியா மின்சாரம் போல  ஓர் இனம் புரியாத உணர்வை ஈர்க்கும் காந்த அலைக் கற்றையாக  மனசுக்குள்  கடத்துகிறது. கடக்கிறது. 

நிலையா வாழ்வில் நிலைத்த உண்மை -  'எல்லாம் கடந்து போகும்' என்பதே.

'தனிமை' என்பது எண்ணிக்கை சார்ந்தது அல்ல.  ஆயிரம் பேருக்கு மத்தியிலும் தனிமை வரும். தனிமை மனம் சம்மந்தப்பட்டது.

"தனிமரம் தோப்பாகாது" அறிந்தும் அறியாமல் கடக்கும் உண்மை இது. இன்றைய சூழலில் 'கொரோனா' பிடியில் இருப்பவர்கள் தனிமரமாகத் தான் பொழுதைக் கடக்கிறார்கள். இருப்பினும் அவர்கள் தோப்பில் உள்ள ஒரு தனிமரம் அவ்வளவே. காரணம் தனிமரத்தைத் தாங்கிப் பிடித்துள்ள  வேர்களாக முன் களப் பணியாளர்களும், மருத்துவர்களும் இருக்கிறார்கள். 

'தனித்திரு. மனதால் ஒன்றித்திரு'-இது 'கொரோனா' காலத்து பாலபாடம். 

தனித்து இருக்கும் சூழலுக்கு ஆட்படுகையில் கூட்டாக வாழும் சூழலை மனம் எதிர்நோக்குகிறது.  இன்றைய கலாச்சாரமும் வாழ்வின் சூழலும்  கூட்டு வாழ்க்கையில் கல் எறிந்து கூட்டைக் கலைத்திருக்கிறது. வலி அறிந்தே ஏற்று நடக்கும் வழி இது. வேறு வழியில்லை. காலத்தின் கட்டாயம். 

'திரை கடலோடியும் திரவியம் தேடு' முன்னோர்கள் சொன்னது. பின்னாளில் ஏன் சொன்னோம்? என்று முன்னோர்கள் எண்ணுமளவிற்கு  திரவியத் தேடலில் முனைப்பானது வாழ்வு. 

தனித்தனி தீவாக மாறிப் போனது வாழ்க்கை. 

தேடி ஓடிச் சேர்த்துக் களைத்து நரை கூடி உலகறியும் போது வாழ்வு 'முதுமை' எனும் அட்டை உயர்த்தி "ஆடியது போதும். வா... வந்து அமர்ந்து கொள்" - என்றபடி 'தனிமை' எனும் வரவேற்பறைக்குள் தள்ளிவிட்டுக் கடக்கிறது. வரவேற்பறையில் அமர்ந்த மனம் உறவுகளின் வருகை நோக்கிக் காத்திருக்கிறது. 

'முதுமை' வரமா? சாபமா? மனசுக்குள் பட்டி மன்றம் நடக்கிறது. 

மூத்த பட்டிமன்ற நடுவர் திரு. சாலமன் பாப்பையா அவர்கள் நடுவராக அமர்ந்து கொண்டு அவரது பாணியில் 'முதுமை ஒரு வரமாத் தானய்யா இருந்துச்சு. அப்புறம் இப்ப இருக்க நெலமையப் பார்த்தா சாபமோ? அப்படின்னு நெனைக்கத் தோணுது. ஏன்? அப்படின்னு மனசுக்குள்ள ஆயிரம் கேள்விகள் ஓடுது.' முதுமை' என்பது என்று திரு. சாலமன் பாப்பையா அவர்கள் தீர்ப்புச் சொல்லத் தயாராகிறார். 

தீர்ப்பு ஒத்தி வைக்கப்படுகிறது.

ஒரு காலத்தில் முதுமை வரமாகவே இருந்தது. 

'நரை கூடும். 

வெம்மை மறையும். 

மனசுக்குள் 

வெண்மை படரும்.

 தோல் சுருங்கி

அன்பு விரியும்... 

பற்கள் விழும். 

பொக்கை வாயில் 

பொய்களற்ற புன்னகை எழும்! முதுமை வாழ்வின் எழுச்சி...' 

உடன் இருத்தலின் உயிர்ப்பு

 "இருக்கின்றாள் என்பதே 

எனக்கு இன்பம்" 

-பாவேந்தர் பாரதிதாசன் அவர்களின் வரிகள் இருப்பை மட்டுமே  விரும்பும் முதுமையின் முதிர்ச்சியைப் பறைசாற்றுகிறது. 

தங்களின் அநேக சூழலில் முதியவர்கள் எதிர்கொள்ளும் கேள்விகள்... 

"உங்க கூட யார் வந்திருக்கா?

 உங்க கூட யார் இருக்காங்க"

என்பதாகவே இருக்கும்.

இன்று... 

முதியோர் இல்லங்களில் 'முதியவர்கள் தினம்' விமரிசையாக கொண்டாடப்படுகிறது. 

பெரும்பாலும் முதியவர்கள் தனித்து இருக்கிறார்கள். அல்லது முதியோர் இல்லங்களில் இருக்கிறார்கள். இது நிதர்சனம். 

முதுமை வரமாக இருந்ததை அன்று கிராமங்களில் காண முடிந்தது. அப்பொழுது அதன் அருமை பெருமைகளை உணர்ந்து கொள்ள முடியாத விளையாட்டுப் பருவம். இப்பொழுது நினைக்கையில் இழந்து கடந்த பாதை நீளும் வானமாக விரிகிறது. மீண்டும் பழைய பாதைக்கு மனம் திரும்ப விரும்புகிறது. விரிந்த வானை நடந்து கடக்க முடியாது.

 

மனம் பறவையானால் சிறகு விரித்துப் பறந்து பழைய நினைவுகளுக்குள் பிரவேசிக்கலாம். பழம் பாதைகள் கண்டு  நம் வேர்கள் பிடித்து நிற்கும் மரம் அடையலாம். இளைப்பாறி பழம் நினைவுகள் உண்ணலாம்.

அடுத்த பகுதியில் நான் என் வேர்கள் தாங்கிப் பிடித்திருக்கும் மரத்தையும் அதன் கிளைகளின் வனப்பையும் மரம் படர்ந்திருக்கும் மிக்கேல் பட்டணத்து மண்ணையும் அறிமுகம் செய்கிறேன். 

முதியோர்களின் நேசமும் மண்ணின் வாசமும் அடுத்த பதிவில் வசப்படும். 

மனம்  பறவையாகும். 

பழம் நினைவுகள் உண்ணும்!

மனம் கொத்தும். பறக்கும்... 

Irudhy. A

 

  

   

     

வேர்கள் நோக்கும் காலம்...

Fly...

குடும்ப விளக்கு 

"அதிர்ந்திடும் இளமைப் போதில்

ஆவன அறங்கள் செய்து

முதிர்ந்திடும் பருவந்தன்னில்

மக்கட்கு முடியைச் சூட்டி

எதிர்ந்திடும் துன்பமேதும்

இல்லாமல் மக்கள், பேரர்

வதிந்திடல் கண்டு நெஞ்சு

மகிழ்வதே வாழ்வின் வீடு"

              - புரட்சிக் கவிஞர் பாவேந்தர்                                     பாரதிதாசன் 

பாவேந்தரின் பாடல் வரிகள் முதுமை வாழ்வின் உன்னதங்களை உலகிற்குச் சொல்கிறது. 

வாழ்வின் தேடல்களின் வழி பயணப்பட்டு கிட்டிய வரை கண்டுணர்ந்து இறுதியில் எல்லோரும் ஏறி அமர்ந்துகொள்ளும் பேருந்து முதுமை. சிறுபிராயங்களில்  நான் என் அண்ணனுடனும்,  தம்பியுடனும் எங்கள் வீட்டு  முதுமை காண மிக்கேல் பட்டணம் செல்வது வழக்கம். மே மாதம் முதல்வாரத்தில் எங்கள் பயணம் அமையும். துவக்கத்தில் அம்மா எங்களுடன் வருவார். பிறகு 'வெத்தலப் பேட்ட' யில் 'SNR' - ல்  அமரவைத்து   நடத்துனரிடம் சொல்லிவிட்டு குச்சிமிட்டாய், குருவி ரொட்டியெல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்து 'டாட்டா' காட்டிச் சென்று விடுவார். நடத்துனர் பேருந்தில் எங்களைக் கடந்து நீந்துகையில் ஒரு பார்வை பார்த்துக் கடப்பார். சில கடத்தல்களில் கொய்யாப்பழங்களையோ, வெள்ளரிக்காய்களையோ எங்கள் மடிகளில் தவழ விட்டுக் கடப்பார். 'அண்ணே! பிள்ளைகளைப் பத்திரமா ஊர்ல விட்றுங்க' - என்ற எங்கள் அம்மாவின் ஒற்றை வார்த்தைகளுக்குத் தான் அவரின் இத்தனை அலப்பறைகளும். 'அன்பு அளப்பறியது' - என்பதை உணர்ந்த தருணங்கள் அவை. நாங்கள் காக்கா கடி கடித்து பற்களால் மாவரைத்தபடி பயணிப்போம். நாங்கள் மட்டுமல்ல. இன்னும் சிலரும் அப்படித்தான் பயணிப்பார்கள்.

எங்களின் மிக்கேல் பட்டண வருகை கடிதம் வாயிலாக  பத்து நாட்களுக்கு முன்னமே எங்கள்  அம்மாச்சிக்கு தெரிவிக்கப்படும். 

பத்துநாட்களுக்குள் அம்மாச்சி தடல்புடலாகத் தயாராகிவிடுவார். முள்ளு முருங்கையிடம், அவரைப்பந்தலிடம், நுங்கு வண்டிகளிடம் நாங்கள் வரவிருக்கும் தகவல் சொல்லுவார். மிக்கேல் பட்டணத்துத் தங்கம் 'சந்தியா மடம்' கண்மாய்க்கு காற்றைத் தூதனுப்பி தகவல் சொல்லுவார். அம்மாச்சியின் பழைய சீலை கிழிபட்டு மூன்று 'கௌபீனங்கள்' (கோவணங்கள்) தயாராகும். வீட்டின் தாழ்வார ஓட்டில் கசிந்து படரும் புகை, காற்றுவழிக் கலந்து அம்மாச்சி தயார் செய்யும் தின்பண்டங்களின் வாசனைகளை, எண்ணிக்கைகளை  ஒளிவு மறைவில்லாமல் பக்கத்து வீடுகளுக்குக் கடத்தும்.

" என்ன சொர்ணாத்தா மெர்சி மக்க வர்றாகளா?"

விசாரிப்புகள் பலப்படும். 

      'அதிதூதர் மிக்கேல் சம்மனசு'  தேவாலய உபதேசியார் (ஆலயத்தில் ஊழியம் செய்பவர்) எங்கள் அம்மாச்சியிடம் 'படவாஸ். வர்றானுங்களா? வரட்டும். பூசை சமயத்துல பேசட்டும். இருக்கு அவனுங்களுக்குப் பூசை. போன தடவ வந்தப்ப செப மந்திரங்கள படிச்சிட்டு வரச் சொன்னேன். இந்த மொற பார்ப்போம்'- என்று முஷ்டிமடக்கி தயாராவார். (நாங்கள்லாம் அப்பவே அப்புடி ! இப்ப சொல்லவா வேணும்) எங்களைப் பொறுத்தவரை அச்சமயத்தில்  உபதேசியார் எங்களுக்கு நம்பியாராகத் தான் தெரிவார். அவரின் முகம் இன்றும் புதிதாக வரைந்த ஓவியம் போல ஈர்ப்புடனும் வண்ணம் காயாமலும் மனசுக்குள் ஈரத்துடன் இருக்கிறது.  

எங்களின் வயதொத்த  சில குசும்பர்களும் அங்கு இருப்பார்கள். எங்கள் 'டிரவுசர்' சட்டைகளைக் கிண்டலடிப்பார்கள். டவுசர்ல போஸ்ட் பாக்ஸ் போட்றலாமா?' என்பார்கள். பட்டப் பெயர்கள் வைத்துக் கூப்பிடுவார்கள்.

நாங்கள் அம்மாச்சியிடம் புகார் மனு கொடுப்போம். அம்மாச்சி சிரித்தபடி 'கொசப்பயலுக இங்குன வரட்டும். முதுகுல டின்னு கட்டுறேன்' என்பார். குறைந்தது பத்து அல்லது  பதினைந்து நாட்களாவது ஊரில் நாங்கள் 'டேரா' போடுவோம். டின்கள் கணக்கில் வைக்கப்படும். நாங்கள் ஊர் விட்டுக் கிளம்பும் நாளில் அம்மாச்சி அனைத்து டின்களையும் காந்திக் கணக்கில் எழுதிவிடுவார். டின்னுக்கு சொந்தக்கார குசும்புக்காரர்கள் நாங்கள் ஊரை விட்டுக் கிளம்பும் நாளில் கதாநாயகர்களாகி பாசத்துடன் வழி அனுப்பி வைப்பார்கள். 'மறுக்க வாங்கடா...'- என்பார்கள். 'பின்னே பாசம் இருக்காதா? என்ன!...' அவர்களுக்கு மே மாதப் பொழுது போக்கே நாங்கள் தான். எங்களுக்கும் நன்றாய்ப் பொழுது போகும். 

இதோ... நன்றாய்ப் பொழுதுகள் கடக்க மதுரை கடந்து மிக்கேல் பட்டணம் வந்து விட்டோம். 

அம்மாச்சியும் 'நான் ரெடி. நீங்க ரெடியா?' ... என்றபடி படிய வாரி         ' Salt & pepper look'- ல் வந்து மிக்கேல் பட்டணப் பேருந்து நிறுத்தத்தில் எங்களுக்காகக் காத்திருப்பார். 

தற்சமயம் என் மனம் உங்களைச் சந்திக்க அடுத்த பதிவு வரை என்னைக் காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டு சிறகடிக்கிறது. 

  உங்களின் சிறகுகள் விரிந்து மனப்பறவை தன் வேர்கள் படர்ந்த மரம் நோக்கி மண் நோக்கிப் பறக்கலாம். பறக்கட்டும்... 

மனம் பறவையாகும்... 

மனம் கொத்தும். 

பழம் நினைவுகள் உண்ணும்! 

பறக்கும்... 

                        Irudhy. a 

'SNR' வேர் வழிப் பயணம்-6

Fly... 

Have your Cup of  palm sugar tea...

'SNR' திருப்பாச்சியை விட்டுப் புறப்படத் தயாரானது... 

"கரம் சிரம் புறம் நீட்டாதீர்கள்" 

 'தம்பி ஒரு நிமிஷம். கரம் சிரம் புறம் யாரும் நீட்டமாட்டாங்க. எல்லாரும் தூங்கியாச்சு. வெத்தலப் பேட்டயில காரு கெளம்பி பல நாளாச்சு. ஏறுன எடமே மறந்துரும் போல . எங்க போறோம்கிறது மட்டும் ஞாபகத்துல இருக்கு. 

அதுவும் திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக்கிட்டே வர்றதுனால நெனப்புல இருக்கு. ஏறுன இடத்துலயே எறங்கி நடையக் கட்டியிருந்தாக் கூட இந்நேரம் மிக்கேல் பட்டணம் போயிருக்கலாம். எப்ப தம்பி ஊரக் காட்டுவ? '

-மேற்கண்ட மனக் குரல் வேறு யாருடையதுமல்ல.

' சாட்சாத்' அவை அடியேனுடைய மனக் குரல் தான். உங்களுக்கும் இந்த எண்ணம் தோன்றியிருந்தால்

' we are sailing in the same boat'. இதன் இன்னொரு வடிவம் தான் நகைச்சுவைப் புயல் வடிவேலு அவர்களின் "why blood? Same Blood! "comedy dialogue. Ok சமாளிச்சது போதும்னு நினைக்கிறேன். 'SNR' - க்கு வந்துட்டேன். 

உங்களைக் காக்கா பிடித்துக் கொண்டிருந்த 'cycle gape' -ல் 'SNR' பச்சேரியில் இருவரை இறக்கி விட்டுவிட்டு சிட்டுப் போல பறந்து கொண்டிருக்கிறது. இன்னும் சில மணித் துளிகளில் மிக்கேல் பட்டணத்துக்குள் நுழைந்து விடலாம். வெயில் காய்ந்து வெளியில் உறைந்து 

     காகமாய்க் கரைந்து 'ஒண்ணு மண்ணாய்' வாழும் கிராமத்து மனங்களுடன் கலக்கலாம்.

    'SNR' - In'

'நல்லவர்க்கெல்லாம் சாட்சிகள் இரண்டு. ஒன்று மனசாட்சி' 

                 - என்ற பாடல் நடத்துனரின் குட்டி 'டிரான்ஸிஸ்ட்டர்' ரேடியோவில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. 

பாட்டைக் கேட்டபடி 

பேருந்து நடத்துனர் ஆசுவாசமாக காலியாகக் கிடந்த கடைசி இருக்கையில் அமர்ந்து கைகளின் விரல்களுக்குள் சிறைப்பட்டுக் கிடந்த அழுக்கேறிய ரூபாய் நோட்டுக்களுக்கு விடுதலை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். 

ஓட்டுனர் 'ஸப்பாடி ஊருக்குள்ள நுழைஞ்சாச்சு' - எனும் தோரணையில் கறுப்புக் கரைபடிந்து காய்ந்து கோட்டோவியம் இட்ட  உப்புப்படிந்த சட்டைக்  'காலரை' கழுத்துக்குப் பின்புறம் சற்றே இழுத்துவிட்டுக் கொண்டு  'Trade mark Horn" இசையைக்  கரும்புக் காட்டுக்

காற்றில் கசிய விட்டு 'SNR' - ன் வருகையைக் காற்று வழி ஊருக்குக் கடத்தினார்.  

கொஞ்சம் கரடு முரடான மண் சாலையைக் கடந்து பள்ளம் மேடுகளுக்குத் தக்க  இடம் வலமாக தலையை ஆட்டியபடி 'SNR'  'இந்தா வந்துட்டம்ல' - என்கிற தோரணையில் மிக்கேல் பட்டணம் வந்து சேர்ந்தது. 

கரும்புக் காடுகள் வழி கசிந்து வந்த காற்று கொஞ்சம் வெக்கையோடு 'SNR' கைப்பிடிகளைத் தழுவி பின்பக்கமாக நுழைந்து உறங்கியவர்களை உறக்கத்திலிருந்து எழுப்பியபடி

 ஓட்டுனரின் முதுகில் ஒரு தட்டு தட்டிவிட்டு முன்பக்க படிகள் வழி இறங்கி ஊருக்குள் கடந்து போனது கரும்புக் காற்று.

தோசை வார்ப்புகள் முடிந்த கல்லில் தண்ணீர் தெளித்தவுடன் ஓர் ஓசை எழுமே அது போல பயணம் முடித்த களைப்பில்...

'SNR' ஓர் உறுமல் சத்தத்தை உறுமி தன் உஷ்ணக் காற்றை தரைக்குக் கடத்த கீழிருந்து 'தூசு துப்பட்டைகள்' வெளிக் கிளம்ப உள்ளிருந்த பயணிகள் மிக்கேல் பட்டணத்து மண் தொட்டனர். 

'இந்தியா கிராமங்களில் வாழ்கிறது' என்றார் மகாத்மா காந்தியடிகள். 

'அது அப்போ! 

இப்போ கிராமங்களின் வாழ்வே அஸ்தமிச்சுப் போச்சு' என்பது தான் நிதர்சனம். கிராமங்கள் நகரங்களாகிவிட்டன. நகரங்கள் நரகங்களாகிக் கொண்டிருக்கின்றன. 

நான் எழுபதுகளில் பிறந்தவன். கிராமத்தின் வாசனையை நுகர்ந்து, ஊறுகாய் அளவேனும் தொட்டுச் சுவைத்தவன். என்னைப் போல எழுபதுகளிலோ அல்லது அதற்கு முன்னரோ பிறந்தவர்களும் கிராமத்து விலாசம் அறிந்திருக்கலாம். எண்பதுகளுக்குப் பிறகு கிராமங்கள் தன் வாசற்படிகள் தாண்டி ந(க)ரகத்திற்குள் அடி எடுத்து வைக்க அண்டம் கிடுகிடுக்க ஆரம்பித்தது. 

'கொரோனா'க் கொடி தேசமெங்கும் பறக்கும் இன்றைய சூழலில் மனம் கிராமத்தின் வேர்கள் நோக்கிப் பறக்கிறது. 

மிக்கேல் பட்டணம் உங்களை இனிதே வரவேற்கிறது. 

என் பெயர் மிக்கேல் பட்டணம். அதிதூதர் மிக்கேல் சம்மனசு ஆண்டவரின் தேவாலயம் என் அடையாளம். பெரும்பான்மையாக கிறிஸ்தவர்களும் சிறுபான்மையாக இஸ்லாமியர்களும் பிற மதத்தவர்களும் கலந்து வசிக்கின்றனர். வெயிலின் நிறம் என் நிறம். வியர்வையின் வாசனை என் மணம். 

   

என் விடியல் பற்றி ஒரு பட்டிமன்றம் நடத்தலாம். 

தலைப்பு

சேவல் கூவிப் பொழுது விடிந்ததா ? 

பொழுது விடிந்து சேவல் கூவியதா? 

கொஞ்சம் குழப்பமாகத்தான் இருக்கும் எனது விடியல். 

குழம்பித் தெளிந்த தண்ணீர் கொள்ளை அழகு! 

அப்படியென்றால் மிக்கேல் பட்டணம் எனும் நானும் அழகு தானே? ... 

மிக்கேல் பட்டணம் ஒர் அழகான கிராமம். கருவேல மரங்கள்  தனது 'ஆக்டபஸ்' வேர்களால் தண்ணீர் உறிஞ்சிய போதும் மலர்ந்து சிரிக்கும் வெம்மை முகம் தான் மிக்கேல் பட்டணத்து மண்  முகம்.

 

தவழ்ந்து எழுந்து நின்று நடந்து ஓடிக் களைத்து அமரும் குழந்தை போல மிக்கேல் பட்டணத்து 

வெயிலும்  தன் நாள் கடக்கும்.

 பெண்ணுக்கு வெட்கம் அழகு. மிக்கேல் பட்டணத்து மண்ணுக்கு வெயில் அழகு!... 

அமரர் கவிஞர். நா. முத்துக்குமார் அவர்களின் 

" வெயிலோடு உறவாடி... 

வெயிலோடு விளையாடி..."

 மனசுக்கு நெருக்கமான பாடல். காதுகளுக்குள் நுழைந்து இதயக்கதவைத் திறக்கிறது. 

அழகைத் தரிசித்த நாட்களுக்குள் திரும்பப் பறக்கிறது மனம். உங்கள் மனமும் பறக்கட்டும். கிராமங்களுக்குள் பிரவேசிக்கட்டும். 

அது ஓர் அழகிய வெயிற் காலம்... 

மனம் கொத்தும் பறவை பறக்கும்... 

மனம் கொத்தும்... 

பழம் நினைவுகள் உண்ணும்! 

Irudhy. A

 

 

  

பாரதி யார்?...

 

-REWIND - 

மகா கவி பாரதியின் நினைவு தினம்

செப்டம்பர்- 11

 என்றும் 'உமை மறவா மனம் வேண்டும் தினம்' ... 

"நின்னைச் சில வரங்கள் கேட்பேன்-அவை நேரே இன்றெனக்குத் தருவாய்..."

   மீசைக்கவி பாரதி    உரிமையோடு பராசக்தியிடம் கேட்கிறார். 

 இன்றைய சூழலில்... 

    எந்தச் செயல் முன்நகர்வாயினும் அந்நகர்விற்கு இடைத்தரகர்கள் தேவைப்படுகிறார்கள்.  ஆனால்  பாரதி பராசக்தியிடம் ' நேரே எனக்குத் தருவாய்' எனக் கேட்கிறார். நாமும் கேட்கலாம். 

 தேவாலயத்திற்குச் செல்லும் போதெல்லாம் யாரேனும் ஒருவர் தனியாக அமர்ந்து தேவனிடம் பேசிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டிருக்கிறேன். ஆலயங்களிலோ, மசூதிகளிலோ இவ்விதக் காட்சிகளை நீங்களும் கண்டிருக்கலாம். பாரதி என்றுமே ஒரு முன்னோடி தான். 

"தனிமை கண்டதுண்டு. அதிலே சாரம் இருக்குதம்மா" 

        என்று பாடியவர் பாரதி. இன்றைய சூழலுக்கு இந்த வரிகள் பொருந்திப் போவதாகவே இருக்கிறது. 

பாரதி என்றொரு மானுடன் மாநிலம் பயனுற எண்ணி  வாழ்வையும் தன் ஒவ்வோர் எழுத்துக்களையும்  தீப்பந்தம் கொண்டே எழுதினாரோ! என எண்ணத் தோன்றுகிறது. 

பாரதியின் பேனா தாள் தொட்ட தருணங்களிலெல்லாம் தேசம் தலைநிமிர்ந்தது.

தலைகீழாய்க் கவிழ்த்தாலும் மேல் நோக்கியே எழும் தீயாக வாழ்ந்து மறைந்தவர் 

மகா கவி "பாரதியார்!" ... 

பொந்திடை வைத்த நெருப்பாக இன்றும் கணன்று கொண்டுதான் இருக்கிறது... பாரதீ!

சுதந்திரக் காற்றைச் சுவாசிக்கும் முன்னமே 

      "ஆடுவோமே! பள்ளுப் பாடுவோமே! 

      ஆனந்த சுதந்திரம் அடைந்துவிட்டோமென்று"- 

என தீர்க்கதரிசனம் உரைத்தபடி

  சுதந்திர வெளியில் பாடிப் பறந்தார் பாரதி. 

இதோ, காலங்கள் கடந்தும்...  

உமது முறுக்கிய மீசை போல நெஞ்சு முறுக்கி நாங்களும் உம்முடைய நூற்றாண்டு நினைவுகளில் மூழ்கி முத்துக்குளிக்க புறப்பட்டு விட்டோம்.

முத்தெடுக்கிறோமோ இல்லையோ! நிச்சயம் புதிய உயிராகி நல்லன தத்தெடுப்போம். 

மீண்டும் உமது வரிகளில் தொடர்கிறோம்.. 

"புதிய உயிராக்கி...என்றும் சந்தோசம் கொண்டிருக்கச் செய்வாய்" 

     என்று தொடர்ந்து பாரதி பராசக்தியிடம் கேட்டது நாம் அறிவோம். 

நம்மை கீழ்நோக்கித் தள்ளும் விசைகளைக் கடந்து மேல் எழும்பும் தீப் போல எழும்பிப் பிரகாசிக்கும் வரம் கேட்டு...

           "கவலையறச் செய்து - மதி

    தன்னை மிகத் தெளிவு செய்து- என்றும்.... 

      சந்தோசம் கொண்டிருக்கச்                           செய்வாய்..." 

என்ற பாரதியின் வரிகளில் முடிக்கலாம். 

விசையுறு பந்தைப் போலே மீளும் வரம் கேட்கலாம். 

பாரதி யார்? 

மகா கவியின் நூற்றாண்டு விழா தொடங்கிய தருணத்தில்.... 

ராஜாவாக மீசை முறுக்கியபடி சிங்கமாக எழுந்து நிற்கும் முண்டாசுக் கவியின் நினைவுகள் ஒரு பக்கமிருக்க - - - 

     மறுபக்கமோ  'நாளைய பாரதம்' என்று நாம்  எண்ணும் நம் பிள்ளைகளோ நம் பழஞ் சமூகத்தை அறியாமலே கடக்கிறார்கள். நாணயத்தின் இரு பக்கங்களாகச் சுழன்று கடக்கிறது வாழ்வு. பிழை அவர்களிடத்தில் இல்லை. நம்மிடத்தில் இருக்கிறதாகவே தோன்றுகிறது. நானும் பிழையைத் திருத்த விழைந்து என் மகனுக்கு இன்று பாரதியாரை அறிமுகம் செய்தேன். இன்னும் அறியச் செய்ய வேண்டியது நிறைய இருக்கிறது. 

முன்பு ஒரு முறை தொலைக்காட்சியில் ஒரு நிகழ்ச்சியைக் கண்டேன்.   நிகழ்ச்சியின் நடத்துனர்  ஒரு புகைப்படத்தைக் காண்பித்து  இவர் யார்? எனக் கேட்கிறார். அதற்கு வெவ்வேறு பதில்கள் வருகிறது. நான் பார்த்தபோது பாரதியாரின் புகைப்படம் இடம் பெற்றது. பலர் சரியாகச் சொன்னார்கள். ஆனால் அதில் இடம்பெற்ற சில பல சிறுவர்களும் சிறுமிகளும் சொன்ன பதில் சிரிப்பை வரவழைத்தாலும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. 

பதில்கள்

 1. டிவி-ல பார்த்திருக்கேன். 'Name' தெரியல. 

 2. திருவள்ளுவரா? (கேள்விக்கு கேள்வியே பதிலாக வந்தது) 

 3. படத்துல வருவாரா? 

 4. தலைல துண்டு கட்டியிருக்கதுனால அடையாளம் தெரியல... 

        இப்படி பதில்கள்  நீண்டு கொண்டே போனது. இதை நான் பார்த்து  முடித்து எப்படியும் ஐந்து ஆண்டுகளாவது கடந்திருக்கும். 

இப்பொழுது என் மகனிடம் மகா கவியின் படத்தைக் காண்பித்து 'இவர் யார்?' என்று கேட்கலாமா? என்று தோன்றியது. நான் கேட்க முயலவில்லை. எதற்கு விபரீதம். நேரடியாக பாரதியாரை அவனுக்கு அறிமுகம் செய்தேன். (இன்றேனும்) 

ஒரு வேளை  ஆர்வக்கோளாறில்    இவர் யார்? எனக் கேட்டிருந்தால்??? 

'இவரா?... Nick junior - ல பத்துலு கூட வர்ற மோட்டு தான!' - என்று சொல்லியிருப்பான். மோட்டு  கடா மீசையுடன் வலம் வருவார். அதனால் அப்படிச் சொல்ல வாய்ப்பிருக்கிறது. அல்லது அவன் பார்க்கும் கார்ட்டூன் கதாப் பாத்திரங்களை (பெயர்களைை)  உருட்டிச் சரித்து தலையில் போடுவான். எதற்கு இந்த வினை. அதனால் நான் கேட்கவில்லை. உங்களுக்கு விருப்பம் இருந்தால் வீட்டில் கேட்டுப் பாருங்கள். சரியான பதில் தந்தால் தலையில் முண்டாசு கட்டுங்கள். 

"ஜெய பேரிகை கொட்ட டா!" - என்று பாடிய பாரதி போல ஜெய பேரிகை கொட்டுங்கள். 

'கறுப்புக் கோட்டு' அணிந்து வெள்ளை மனம் கொண்டு நெற்றி சிவக்க செந்திலகம் இட்டவராக... 

        முறுக்கிய மீசை வளர்த்து ஆசைகளை வேரறுத்த பாரதி மீசையிலும் வெள்ளையனை நுழையவிடாது நரை கூடாமல் கிழப்பருவம் எய்தாமல் தனது 39-வது வயதில்  இறை எய்தினார். 

கவிப்பேரரசு வைரமுத்து அவர்கள் தனது கவிராஜன் கதையில் 

'மீசை முளைத்த அளவிற்கு ஆசை முளைக்காத கவிஞன் பாரதி'  என்கிறார். 

அப்பேற்பட்ட பாரதியின் இறுதி  ஊர்வலத்தில் அவரது உடலைச் சுற்றிய ஈக்களின் எண்ணிக்கையை விட மகா கவியின் இறுதியாத்திரையில்  கலந்துகொண்ட மனிதர்களின் எண்ணிக்கை குறைவாகவே இருந்ததாக வருந்திப் பதிவிடுகிறார். 

கடுகளவிலும் அச்சம் இன்றி வெள்ளையனை துச்சமென எண்ணிய பாரதீ... காலனையும் விட்டதாகத் தெரியவில்லை. 

          " காலா என் காலருகே வாடா-சற்றே உனை மிதிக்கிறேன்" - என்று காலனை எச்சரித்தார் பாரதி.  இன்றைய சூழலில் அனைவரும் கொரோனா அச்சமின்றி உச்சரிக்க வேண்டிய 'பஞ்ச் டயலாக்' இது.  

உச்சரிப்போம். 'கொரோனா' வை எச்சரிப்போம். 

"அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்ப தில்லையே..." 

               - என்று உச்சிதொட இடியாக முழங்கிய பாரதியின் நூற்றாண்டில் அடி எடுக்கும் நாம் நம் சந்ததிகளின் மனதில் நம் பழம் பெருமைகளைப் பதியமிடுவோம். 

மரம் வளர்ந்து கிளை பரப்பினும் அதன் சுவாசம் மண்ணுக்குள் புதைந்து கிடக்கும் தன் வேர்களை நோக்கித் தானே இருக்கிறது. அது போல நாமும் நம் ஆணி வேர்களை அறிவோம். அறிவிப்போம். 

வேர்கள் பி(ப)டிப்போம். கிளை விடுவோம். பூவாகிக் கனி தந்து பறவைகள் வந்தடையும் கூடுகளாவோம். 

நம் மனமும் ஒரு பறவை தானே! 

பறக்கலாம். 

மனம்கொத்தும் பறவை பறக்கும்...

       பழம் நினைவுகள் உண்ணும்!

         

            Have your cup of tea....   

"கொரோனா" குறித்த பதிவும் "ஆசிரியர் தினம்"  குறித்த பதிவும் 'level crossing' - ல் கடக்கும் இரயிலாக வர 

"SNR" கொஞ்சம் இளைப்பாறியது. மீண்டும் புறப்படும். வேர்களை நோக்கியே பயணம் தொடரும். தொடர்ந்திருங்கள். தங்களின் தொடர்ந்த வாசிப்பிற்கு நன்றி... 

                                        Irudhy. A

                          

           

ஆசிரியர் தின நல் வாழ்த்துக்கள்...

ஆசான்களின் விரல்களில்

தூரிகை ஆனோம்...

எழுதப்படாத 

வெள்ளைத் தாள்களில்

 வாழ்வின் வண்ணங்கள் சேர்த்து... 

சித்திரங்களாகத் தீட்டி

உயர் நட்சத்திரங்களாக்கி! 

அழகு பார்க்கும்-

ஆசான்களுக்கு***

ஆசிரியர் தின நல்வாழ்த்துக்கள்... 

"அன்னையும் பிதாவும் முன்னறி தெய்வம்"... 

-கொன்றைவேந்தனில்  

இடம்பெற்ற அவ்வையார் பாடிய பாடலும், 

"எழுத்தறிவித்தவன் இறைவன் ஆவான்" 

   - வெற்றிவேற்கையில்  இடம் பெற்ற அதிவீர ராம பாண்டியர் பாடிய பாடலும்...

அனைவர் வாழ்விலும் அடி நாதங்களாக அமைந்துவிட்டன.  இது நிதர்சனமான உண்மை. 

புறக்கண்களுக்குப் புலப்படாத இறைவன் நம் அகமும், புறமும் அறிய தன் சாயலாகத் தாயையும், தந்தையையும் நமக்குக் கொடுத்ததால்

 அன்னையும் பிதாவும் நாம் 

 முன் அறியத்தக்க தெய்வங்களாகினர்.

இரண்டு தெய்வங்களும் கூடி நம்மைப் புதிய உயிராகத் தெளிந்து  உணவில் அன்போடு அறம் சேர்த்து வளர்த்தெடுத்தனர்.  

நம் மனச்சிறகு முளைத்ததும்... 

அன்னையும் பிதாவும் 

நாம் எண்ணும், எழுத்தும் 

அறிய வேண்டி  இன்னொரு தெய்வத்திடம் நம்மை ஒப்படைக்கிறார்கள். 

எழுத்தறிவித்த ஆசான்களும் நம் கண்கள் காணும் கடவுளர்கள் ஆகிறார்கள். 

தாயின் கருவறையில்

 விதையாக விழுந்து... 

தந்தையின் தோள்பிடித்து, எழுந்து

கல்வியறைகளில் விரிந்து... 

வளர்ந்து.... 

மரமாகி, மொட்டாகி, பூவாகி, கனியாகி... 

உலகறிய

 விருட்சங்களாக விரிந்தோம்! 

நாம் வேர்கள் பிடித்து வளர

தங்களை உரமாக்கி... 

நம் வாழ்வில் நல் வண்ணங்கள் சேர்த்த ஆசான்களுக்கு என்றும் நன்றியுள்ளவர்களாக இருத்தலே நம் வாழ்வின் பயன்... 

         நம் எண்ணம் நம் வண்ணம்... 

பயணங்கள் தொடரும்..

மனம் கொத்தும் பறவையின் ஆசிரியர் தின நல்வாழ்த்துக்கள்....

Rewind

 

என் மனம் எனது முதல்வகுப்பின் ஆசிரியை குறித்த நினைவுகளை நோக்கிப் பறக்கிறது.  என் அன்னை எனக்கு மூன்றாம் வகுப்பின் (3c) ஆசிரியையாக  இருந்தார். இது எனக்குக் கிடைத்த ஒரு பேறு. 

பள்ளி

சகாயமாதா நடுநிலைப்பள்ளி

எம். கே. புரம்

மதுரை. 

முதல் வகுப்பு - 1A

எனது  முதல் ஆசிரியை

மதிப்பிற்குரிய 

திருமதி. பத்மா

            அவர்கள்... 

எப்பொழுதும் புன்னகை பூத்த முகத்துடன் தான் இருப்பார். அதிராத பேச்சு. ஆழ்கடலுக்குள் இருக்கும் அமைதி. இவைகளே மதிப்பிற்குரிய எனது முதல் வகுப்பு ஆசிரியையின் அடையாளங்கள்.

அடையாளங்களை அடைகாத்த உங்கள் மனப்பறவையும்  இப்போது பறக்கலாம். பழம் நினைவுகள் உண்ணலாம்... 

மனம் பறவையாகும்! பறக்கும்...

            Irudhy. A. 

குட்டிக் கதையும் நம்பிக்கை வாழ்வும்...

             Fly... 

       

  "God Is Love" 

                   Faith Never Fails...

              

Believe Be Live...

       "ஒரு கதை சொல்லட்டா..." 

          - என்ற வசனம் 'விக்ரம் வேதா' 

திரைப்படத்தில் இடம் பெற்று 'popular' ஆனது. காரணம் கதை கேட்டு கேட்டு வளர்ந்த சமூகம் நம் சமூகம். அப்புறம் எப்படி வசனம் 'popular' ஆகாமல் இருக்கும். 

இப்ப நான் 'ஒரு கதை சொல்லட்டா'

 

                Have your cup of tea... 

                   

Kutty Story... 

    நான் சொல்லவிருக்கும் கதை பலருக்குத் தெரிந்திருக்கலாம். 

இது ஒரு நீதிக் கதை. 'Remake' திரைப்படங்கள் போல நீதிக் கருவை எடுத்து  இக்கதைக்கு கொஞ்சம் திரைக்கதை சேர்த்துச் சொல்கிறேன். இக்கதைக்கும் தொடரும் பதிவிற்கும் சம்பந்தம் உண்டு. 

Open பண்ணா.... 

ஒரு அழகான கிராமம். 

பாலாறும் தேனாறும் ஓடிய கிராமம் என்று வருணிக்க முடியாவிட்டாலும்

 பஞ்சம், பட்டினியே பார்க்காத ஊர் என்று சொல்லலாம்.

 ஒரு 'Generation' விடைபெற்று அடுத்த 'Generation' தலையெடுத்த காலம். கிராமம் கொஞ்சம் அலங்கோலமானது. பொய்களும் புரட்டுகளும் கிராமத்தில் குடியேற ஊரில் முன்பு இருந்த செழிப்பும் வளமும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஊரைக் காலி செய்து வெளியேறின.

                                 கிராமம்...

            அன்று!...                        இன்று? 

 பொய்களும், புரட்டுகளும் கிராமத்தை குத்தகைக்கு எடுக்க ஊரில் மழை பொய்த்தது. நிலங்கள் வறண்டன. 

பொதுவாகவே, வீட்டில்  கொஞ்சம் கோபம்  இருந்தால் அதை உணவின் வழியே வெளிக்காட்டுவோம். ஆண்கள் உணவை மறுதலிப்பார்கள். Conditions apply. (உணவகத்திற்கு சென்று...? 'Company secrets' சொல்லக்கூடாது) பெண்கள் உணவில் சுவை குறைத்துக் காரம் கூட்டுவார்கள். (salt included) 

 அல்லது சமைக்கமாட்டார்கள். இது பொது நியதி. 

குறிப்பு

      'அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. சும்மா பெண்கள குறை சொல்லிக்கிட்டு,

நாங்க கோபத்தை குப்பையில போட்றுவோம்' - என்று சொல்பவர்களுக்கு பூங்கொத்துடன் வாழ்த்துக்கள். சரி விஷயத்துக்கு வருகிறேன். சீக்கிரம் கதை சொல்லிவிட்டு கடவுளைக் காணச் செல்லவேண்டும். கடவுளைக் காக்க வைக்கக் கூடாது. கடவுள் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் தயாராக இருக்கிறது. 

குட்டிக்கதையில், 

               கிராமத்தின் மீதான தன் கோபத்தை கடவுள் மழையை நிறுத்தி வெளிப்படுத்தினார். கதையில் மட்டுமல்ல நிஜத்திலும் கடவுள் இப்படித்தான்  வெளிப்படுத்துவார். விண்ணை மூடுவார் அல்லது மொத்தமாக வானைத் திறப்பார்.

'சும்மாவா சொன்னாங்க...' 

      "கடவுள் திறந்தத யாராலும்                     அடைக்க முடியாது. கடவுள்                   அடைச்சத யாராலும் 

           திறக்க முடியாது".

 உண்மை தான். 

       கதையில் கடவுள் கிராமத்தில் பசுமையே இல்லாதபடிக்கு வறட்சிக் கதவுகளைத் திறந்து வைக்க மக்கள் புலம்பித் தவித்தனர். அவரவர் இஷ்ட தெய்வங்களிடம் மழை வேண்டி மனுக்கொடுத்தனர். பூஜை பரிகாரங்கள் செய்தனர். பயன் இல்லை. கடவுள்  'lockdown' போட்டுக்கொண்டு தன் 

வீட்டுக்குள்ளேயே இருந்தார். 

        கிராமத் தலைவர் ஊர் நிலை குறித்து விவாதிக்க கிராமக் கூட்டத்திற்கு ஏற்பாடு செய்தார். 

மக்கள் அனைவரும் கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள கடைசியாக ஒரு சிறுமி வந்தாள். கூட்டத்தார் அனைவரும் சிறுமியை ஏற இறங்கப் பார்த்துவிட்டு சிரித்தனர். சிரிப்பிற்கான காரணம் சிறுமி கையில் குடை இருந்தது. சிறுமி சிரித்தவர்களைப் பார்த்துச் சிரிக்காமல் தன் கனவில் கடவுள் வந்தார் என்றாள். கேட்டவர்களில் சிலர் வைகைப்புயல்  வடிவேலு அவர்கள் உச்சரிப்பதைப் போல "அப்பறம்?" - என்று 'chorus' பாட சிறுமி மீண்டும் சிரிக்காமல் கனவில் வந்த கடவுள் என்னிடம்' நீ கூட்டத்திற்குப் போகும் போது குடை எடுத்துப் போ' என்றார். அதனால் குடை எடுத்து வந்திருக்கிறேன் என்றாள். அனைவரும் நகைத்தனர். 

         தலைவர் சிறுமியிடம் 'மழையப் பார்த்து மாசம் பல ஆச்சு. குடைய வெயிலுக்குக் கூட விரிக்கிறதில்ல. பலர் வீட்ல குடை இருக்குமானு கூடத் தெரியல. பூஜை, பரிகாரம் பண்ணியும் வராத கடவுள் உன் கனவுல வந்தாராக்கும்! குசும்பு கடவுளுக்கா? உனக்கா?. இந்தப் பெரிய மனுஷியோட பெத்தவுக கூட்டத்துல இருந்தா கூட்டிகிட்டு வீட்டுக்குப் போங்க. '-என்று சொல்லி இடிஇடியெனச் சிரித்து முடிக்கும் முன் சிறுமி கூட்டத்தைக் கடந்து வெகு தூரம் சென்று மறைந்தாள். 

               அப்போது வானத்தில் கருமேகங்கள் திரண்டன. மரத்தின் அடியில் அமர்ந்திருந்த கிராமத்து தலைவர்  வான் பார்த்து வாய் பிளக்க விண்ணிலிருந்து வந்த மழைத்துளி வாய் பிளந்த தலைவரின் நாக்கில் சொட்டு வைத்தது. மேகங்கள் தரையிறங்கி பெரு மழையாகி ஊருக்குள் எட்டு வைக்க சிறுமி குடை விரித்தாள். 

வானம் திறந்து பெருமழை பெய்தது. குடைச் சிறுமி சந்தோச மழையில் நனைந்தாள். 

கதை சொல்லும் நீதிகள்

        1. கடவுள் கருணைமிக்கவர். 

          2. குற்றங்களை மன்னித்து                       தயை புரிவதில் கடவுள்                             தாராளன். 

                3. நம்பினவர்களைக்                                   கடவுள் ஒருபோதும்

                      கை நெகிழுவதில்லை.

கடவுள் எல்லாம் கடந்தவர். சொன்னநேரம் கடப்பதற்குள் செல்ல வேண்டும். 

இனி வருவது...

          நிஜமல்ல. நிழல். இருப்பினும்            நிழலுக்குள் நிஜங்கள்                                 ஒளிந்திருக்கின்றன. 

கடவுள் நம்மோடு!

கடவுள் தயாராகவே அமர்ந்திருந்தார். விடைகள் தயார் என்றேன். 

ஆண்டவன் அமைதியாகச் சிரித்தார். 

'நீங்கள் கேட்ட கேள்விகளின் வரிசைப்படிதான் பதில்கள் சொல்ல வேண்டுமா? எனக்கு வரிசைகள் ஞாபகத்தில்  இல்லை. ஆனால் எல்லா கேள்விகளுக்கும் பதில்கள் உண்டு'  என்றேன். 

கடவுள் கடுகளவுகூட கோபம் கொள்ளாமல் "எனக்கு 

உன்னிடத்திலிருந்து எந்த பதில்களும் வேண்டாம். எல்லாம் நான் அறிவேன். அனைவரும் அறியவே கேள்விகள் கேட்டேன். கேள்விகளுக்குப் பதில்களை அறிய முயன்றிருப்பீர்கள். பதில்களைத் தேடிக் களைத்திருப்பீர்கள். அறிந்தும் அறியாதவர்களாகவே இருக்கிறீர்கள். நீங்கள் தற்பொழுது பார்த்துவரும் 'கொரோனா' காட்சிகளில் எல்லா பதில்களும் படங்களாக ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன. எதை விதைத்தீர்களோ அதையே அறுக்கிறீர்கள். 

'கொரோனா' காட்சிகளும் & சாட்சிகளும்

காட்சி 1

        1. மரங்களை அழித்தோம். விளைவு

       மருத்துவ மனைகளில் உயிர்க்காற்றுக்காக  (ஆக்ஸிஜன்) 

அல்லாடினோம். 

காட்சி 2

       

     மண்ணுக்குள் மழைநீர் புகமுடியாதபடி 'மட்காத கழிவுகளை (பாலிதீன் பிளாஸ்டிக் பை போன்றவைகள்) 

மண்ணுக்குள் விதைத்தோம். 

விளைவு---

விதைத்தவைகளை அறுவடை செய்து உடல் முழுக்க  (கொரோனா கவச உடைகள்)  சுற்றித் திரிகிறோம்.

காட்சி 3

   எங்கெங்கும் கறை படிந்த கைகள். 

விளைவு 

கைகளைத்  (sanitizers) திரவங்கள் கொண்டு கழுவிக் கொண்டே இருக்கிறோம்.

காட்சி 4

         நல்லன காண இரண்டு கண்கள். நல்லன கேட்க இரு காதுகள். குறைத்துப் பேச ஒரு வாய். ஆனால் நடப்பது வேறு. நல்லன பார்ப்பதில்லை. நல்லன கேட்பதில்லை. அதிகமான பேச்சுக்கள் என்றே நகர்ந்த வாழ்வு. என்னையும் சேர்த்துத்தான்  சொல்கிறேன். 

விளைவு----- 

கண்களை மட்டும் திறந்துகொண்டு காதடைத்து வாய் மூடித் திரிகிறோம். 

காட்சி 5

          மீறுதல்களற்ற வாழ்வைக் கடந்தது அரிது. ஆசைகள் தான் அனைத்துக்கும் அடிப்படை.  அடிப்படை வசதிகள் தாண்டி வீட்டிற்குள் ஆடம்பரங்களைக் குவித்தோம். 

விளைவு 

வீட்டிற்குள்ளேயே முடங்கிக் குவிந்தோம். 

ஓய்வில்லாத உலகம் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டது. 

'கொரோனாவைக்' கடிந்து பயனில்லை. கற்றுக் கொண்டால் குற்றமில்லை... 

            கடவுள் மறுமுறை சிரித்தார். 'போய் வா' என்றார். 

        ' கொரோனா' எப்போது? என்று என் மனக் கேள்வியைக் கேட்குமுன்

     "Life Is Beautiful. Be Happy..." 

"எல்லாம் கடந்து போகும்...." 

கடப்பவைகள் நல் வழிகளில் இருக்கட்டும். 

               - என்றபடி ஆண்டவன் மறைந்தார். 

எல்லாம் கடக்கலாம். சிறகு விரித்துப் பறக்கலாம். 

மனம்கொத்தும் பறவை பறக்கும்... 

  

          

Irudhy. A